Mijn lessen waren gezellig, dus collega’s klaagden over het lawaai
Er is onderzoek gedaan naar het licht in een werkomgeving in samenhang met werktevredenheid. Na elke verandering van alle mogelijke variabelen kregen de werknemers vragenlijsten en kwamen onderzoekers langs voor interviews. De conclusie: wat er ook veranderde aan het licht, de werktevredenheid bleef toenemen.
Dit is zo’n heerlijk verhaal met een heerlijke conclusie. Hier werd namelijk niet getest op variaties in verlichting, maar op aandacht. En van aandacht groeit iedereen.
Dat is toch mooi, vind je niet? We weten het allemaal als leraar voor de klas: kinderen willen gezien worden. Loop je rondje, wijs even wat aan, complimentje, kleine kritische aanwijzing, kort oogcontact met een vriendelijke blik… het levert heel veel op. Het is eigenlijk net human resources. De kinderen zijn de werknemers en jij bent de leidinggevende die zorgt voor de arbeidsomstandigheden.
Ieder mens wil gezien worden, het werk moet gezien worden, jouw werk is belangrijk. Voor leraren is dat best lastig, omdat vaak veel werk achter een deur gebeurt. Dat kan anders: streef naar transparant werken als leraar. Jonge leraren doen het al, merk ik. Zij praten van nature meer dan gemiddeld met anderen over hun werk en ze zoeken naar interactie met collega’s.
Ik kom uit de tijd dat lesgeven met name in een lokaal plaatsvond. De kwaliteit werd gemeten aan het ontbreken van lawaai. Ik herinner me nog goed de eerste les in Almere met 2h: Ik, 22 jaar, liep samen met een conrector naar G11. Deur open, kinderen erin, en de intro: “Dit is Philippe Abbing, hij gaat jullie natuurwetenschappen geven. Veel succes.”
Mijn nieuwe collega’s kende ik bijna niet, de methode was nieuw en zelfgeschreven, het gebouw enorm groot, heel veel leerlingen en alle deuren waren dicht. Mijn lessen waren meer gezellig dan stil. Daar klaagden bij tijd en wijle collega’s uit nabije lokalen over, die dan de klas binnenstormden. Ik voelde me behoorlijk in mijn hemd staan. En, mijn werk werd niet gezien. Ja, alle negatieve zaken kregen aandacht. Dat 1 collega biologie zijn deur letterlijk openzette heeft mij uit de negatieve spiraal gebracht.
We hebben vaak de neiging om te focussen op wat we zelf belangrijk vinden, zodat het werk van de ander niet altijd gewaardeerd lijkt te worden. Net zoals jij wilt dat je werk gezien wordt geldt dat ook voor het werk van medezeggenschappers, directeuren en bestuurders. Je kan bijvoorbeeld aangeven dat je ‘ziet dat hier een berg werk verzet is’ als je een stuk krijgt waarvan je weet dat dat voeten in aarde heeft gehad. Zonder meteen een mening te geven is dat een erkenning van het werk. En zeker als je het meent (of heel overtuigend toneelspeelt) zal die aandacht de ander laten groeien.
